Είναι μια φράση που άκουγα κάθε βδομάδα από τους δικούς μου μέχρι να δώσω πανελλήνιες… και είμαι σίγουρος πως η φράση αυτή είναι διαχρονική!

Ομολογώ πως τις περισσότερες φορές οι γονείς μου είχαν δίκιο όταν με συμβούλευαν και τους ευχαριστώ … στο θέμα των σπουδών και της προπόνησης την «πάτησαν» πάντως… και τους δικαιολογώ εν μέρη γιατί οι ίδιοι δεν είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό.

Για την ιστορία και μόνο αναφέρω ότι δε σταμάτησα να παίζω ποτέ από τα 13 μου χρόνια… μέχρι και τα 40 μου … ναι… 40… (και ας μας δούλευαν οι μικροί).

Για όσους γονείς διαβάζουν αυτό το άρθρο αναφέρω πως και στο πανεπιστήμιο μπήκα και το πτυχίο μου το πήρα και ένα μεταπτυχιακό έκανα αλλά εκεί… στο γήπεδο, στην προπόνηση… με φίλους παιδικούς, μεγάλους και μικρούς πλέον.

(Το μόνο μικρό διάλειμμα που έκανα, ήταν η χρονιά των πανελληνίων… οπότε και συμμετείχα σε λιγότερες προπονήσεις λόγω φροντιστηριακών υποχρεώσεων).

Και επειδή μπορεί να πει κανείς καλοπροαίρετος… σύμπτωση… θα αναφέρω για την ιστορία πως στην ομάδα βόλεϊ που έπαιζα τότε, στα 18 μου χρόνια, ήμασταν 12 συμπαίκτες. Λοιπόν από τους 12…

Οι δύο σπούδασαν γεωπόνοι, δύο γιατροί, ένας είναι καθηγητής πληροφορικής στο πανεπιστήμιο, ένας άλλος σπούδασε πληροφορική και αυτός, δύο σπούδασαν οικονομικά, ένας αρχιτέκτονας και δύο βρέθηκαν στο στρατό. Για έναν μόνο δεν έχω πληροφορίες… (συγχωρέστε με). Όχι δε βρισκόμουν σε μια ομάδα αστέρων… το ίδιο συνέβαινε και με παιδιά που έπαιζαν σε αντίπαλες ομάδες… με εισαγωγή και αυτών σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.

Πιστεύω ακράδαντα πως η προπόνηση και η παρουσία στο γήπεδο δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την επιτυχία ή όχι του παιδιού στις οποιεσδήποτε εξετάσεις. Απεναντίας η προπόνηση είναι μια ευκαιρία να ξεφύγει το παιδί από την πίεση και να ξεσκάσει μέσω ενός ελεγχόμενου παιχνιδιού (όπως είναι η προπόνηση), με φίλους και συμπαίκτες, ειδικά όταν συμμετέχει σε ένα ομαδικό άθλημα.

Το θέμα είναι πόσο το ίδιο το παιδί θέλει να συμμετέχει στη διαδικασία των εξετάσεων… Κατά την ταπεινή μου άποψη, αν το ίδιο το παιδί δεν θέλει ή δεν είναι έτοιμο ψυχολογικά να αντιμετωπίσει όλο αυτό το … «μικρό βουνό» δε θα του δυσκολέψει τη ζωή καμία αθλητική δραστηριότητα, όποια και αν είναι αυτή και ούτε τελικά θα μπει εμπόδιο στην επιτυχία του.

Στις μέρες μας ο αθλητισμός, δίνει μια επιπλέον ευκαιρία στο γονιό να δει το παιδί του να παλεύει να κερδίσει ένα παιχνίδι στο γήπεδο, με ένταση, με ιδρώτα, με φωνές, πανηγύρια από τις νίκες αλλά και δάκρυα από τις ήττες, με ανταγωνισμό έντονο, σε αντίθεση με όλα αυτά τα παιδιά που ξοδεύουν ατελείωτες ώρες μπροστά σε κονσόλες και διαδικτυακά παιχνίδια! Γιατί όπως και να το δει κανείς, άλλο το παιχνίδι που απαιτεί φυσική παρουσία και άλλο το διαδικτυακό παιχνίδι!

Για αυτό… στείλτε τα παιδιά σας στο γήπεδο! Σίγουρα θα βρουν ανθρώπους εκεί που αγαπούν τον αθλητισμό και θα καθοδηγήσουν το παιδί σας να βρει τα πατήματα του εντός, αλλά και τις περισσότερες φορές και ΕΚΤΟΣ γηπέδου! Με ή χωρίς εξετάσεις!

Περουλάκης Γιάννης
ΕΑΛ VOLLEY